آیا میدانستید که؟

▪ آیا می دانستید که بسیاری از واژه های عربی در زبان فارسی در واقع عربی نیستند و اعراب آن ها را به معنایی که خود می دانند در نمی یابند؟ این واژه ها را ساختگی (جعلی) می نامند و بیشترشان ساختهٔ ترکان عثمانی است. از آن زمره اند:

ابتدایی (عرب می گوید: بدائی)، انقلاب (عرب می گوید: ثوره)، تجاوز (اعتداء)، تولید (انتاج)، تمدن (مدنیه)، جامعه (مجتمع)، جمعیت (سکان)، خجالت (حیا)، دخالت (مداخله)، مثبت (وضعی)، مسری (ساری)، مصرف (استهلاک)، مذاکره (مفاوضه)، ملت (شَعَب)، ملی (قومی)، ملیت (الجنسیه) و بسیاری از واژه های دیگر.

بسیاری از واژه های عربی در زبان فارسی را نیز اعراب در زبان خود به معنی دیگری می فهمند، از آن زمره اند:

رقیب (عرب می فهمد: نگهبان)، شمایل (عرب می فهمد: طبع ها)، غرور (فریفتن)، لحیم (پرگوشت)، نفر (مردم)، وجه (چهره) و بسیاری از واژه های دیگر.

آیا میدانستید که؟

آیا میدانستید واژه های زیر که همگی فرانسه هستند را فارسی می دانند؟

آسانسور، آلیاژ، آمپول، املت، باسن، بتون، بلیت، بیکویت، پاکت، پالتو، پریز، پلاک، پماد، پوتین، پودر، پوره، پونز، پیک نیک، تابلو، تراس، تراخم، تمبر، تیراژ، تور، تیپ، خاویار، دکتر، دوجین، دوش، دیپلم، دیکته، رژ، رژیم، رفوزه، رگل، رله، روبان، زیگزاگ، ژن، ساردین، سالاد، سانسور، سرامیک، سرنگ، سرویس، سری، سزارین، سوس، سلول، سمینار، سودا، سوسیس، سیلو، سن، سنا، سندیکا، سیفون، سیمان، شانس، شوسه، شوفاژ، شیک، شیمی، صابون، فامیل، فر، فلاسک، فلش، فیله، فیبر، فیش، فیلسوف، فیوز، کائوچو، کابل، کادر، کادو،کارت، کارتن، کافه، کامیون، کاموا، کپسول، کت، کتلت، کراوات، کرست، کلاس، کلوپ، کلیشه، کمپ، کمپرس، کمپوت، کمد، کمیته، کنتور، کنسرو، کنسول، کنکور، کنگره، کودتا، کوپن، کوپه، کوسن، گاراژ، گارد، گاز، گارسون، گریس، گیشه، گیومه، لاستیک، لامپ، لیسانس، لیست، لیموناد، مات، مارش، ماساژ، ماسک، مبل، مغازه، موکت، ماتیک، ماشین، مانتو، مایو، میل، متر، مدال، مرسی، موزائیک، موزه، مین، مینیاتور، نفت، نمره، واریس، وازلین، وافور، واگن، ویترین، ویرگول، هاشور، هال، هالتر، هورا و بسیاری از واژه های دیگر.

معنی واژه داف

آیا میدانید لغت داف DUFF که این روزها همه جا کاربرد زیادی داره یعنی چی؟ داف به عبارتی تا اونجایی که ما فهمیدیم یعنی دختر...
ولی توی زبان آلمانی یعنی بند کفش!
و توی زبان انگلیسی یعنی سبزى هاى فاسد جنگل که شاید بی ربط هم نباشه که بعضی برای کوچک کردن نام زن این اصطلاح رو در سر زبان ها انداخته اند...
و اما در اروپا برای دختران و زنان فاحشه به کار می رود
وحتی در تایلند محلی وجود دارد به نام دافی که جایی برای زنان روسپی میباشد.

ماجرای الاغ و فیل

ماجرای «الاغ » و «فیل »

شاید بسیاری گمان کنند که «قرمز» یا «آبی» فقط رنگ لوگو یا پیراهن تیم محبوبشان است و اصلاً ندانند که ماجرای «قرمز» و «آبی»، همان ماجرای «الاغ» و «فیل» در سیاست حاکمه‌ی امریکاست که به جهانیان القا داده شده است.

رنگ پیراهن معروف‌ترین تیم‌های ورزشی، چه فوتبال و چه سایر رشته‌های ورزشی و حتی رالی، راگبی، اسکی و ...، یا قرمز است و یا آبی! و البته معمولاً رنگ تیم سوم نیز سفید است. حال زیاد مهم نیست که در لیگ‌ها آبی اول می‌شود و یا قرمز و یا احیاناً و به ندرت سفید؟ بلکه مهم این است که معمولاً از این سه رنگ خارج نیست.

البته در میان رشته‌های متفاوت ورزشی، فوتبال معروف‌تر است و از طرفداران ورزشی بیشتری برخوردار می‌باشد و به همین جهت سرمایه‌گذاری‌های دولتی و خصوصی در این رشته نیز به مراتب بیشتر است و حامیان مالی یا اسپانسرها نیز حضور، سرمایه‌گذاری و هزینه در فوتبال را بیشتر می‌پسندد.

قرمز، آبی و بعد سفید. رنگ‌ها پرچم امریکاست. البته قبل از آن که رنگ پرچم امریکا باشد، رنگ‌های زیبای مصنوع خداوند متعال است و نمی‌خواهیم مدعی شویم که هر کجا این سه رنگ بود، لابد منظور پرچم امریکاست، چه آن که دو رنگ سفید و قرمزش در پرچم کشور عزیز خودمان نیز به کار رفته است، بلکه می‌خواهیم متذکر گردیم که ماجرای «قرمز» و «آبی» در ورزش، همان ماجرای «الاغ» و «فیل» در سیاست امریکاست.

مشهورترین تیم‌های قرمز و آبی جهان عبارتند از: 

قرمز: NASL (امریکا) – منچستر یونایتد، لیورپول، آرسنال، آستون ویلا (انگلیس) – اف ث بایرن مونیخ، بایرن لورکوزن، کایزر سلاترن (آلمان) – اوساسونا، آتلتیک بیل‌بائو (اسپانیا) – آ.ث. روم (ایتالیا) ... و البته در رأس همه‌ آنها، تیم مشهور و محبوب ایران، به نام پیروزی (که نام سابقش پرسپولیس بود).

آبی: MLS (امریکا) – چلسی، بیرمنگهام (انگلیس) - هرتا برلین، شالکه (آلمان) – رئال مادرید (اسپانیا) - اینتر میلان (ایتالیا) ... و البته در رأس همه‌ آنها، تیم مشهور و محبوب ایران، به نام استقلال (که نام سابقش تاج بود). 

ماجرای الاغ آبی و فیل قرمز:

ماجرا از این قرار است که در امریکا دو حزب قوی وجود دارد که حکومت امریکا و بالتبع حکومت بر جهان تحت سلطه‌ی این دو حزب است. به نام‌ها: حزب دموکرات و حزب جمهوریخواه.

حزب دموکرات رنگ آبی پرچم امریکا را انتخاب کرد که جایگاه کلیه ایالات تحت پوشش و نیز نمادی از سلطه بر نقاط دیگر جهان است و حزب جمهوریخواه نیز رنگ قرمز پرچم امریکا را به عنوان نماد شجاعت و جنگ‌جویی انتخاب کرد. و البته قابل توجه است که طرح پرچم ایالات متحده‌ی امریکا، اقتباس از طرح پرچم انگلیس است.

قریب یک قرن پیش در یک جنگ تبلیغات انتخاباتی در امریکا، جمهوریخواه‌ها در ضد تبلیغ علیه دموکرات‌ها، به آنها لقب «خر یا الاغ» دادند و گفتند: دموکرات‌ها هیچ چیزی از سیاست و اداره‌ی حکومت نمی‌دانند و مثل خر می‌مانند! دموکرات‌ها نیز در مقابل به حزب جمهوریخواه [بیشتر به خاطر سرمایه‌گذاری در صنایع نظامی و بالتبع جنگ‌افروزی] لقب «فیل» دادند و گفتند: درست است که به ظاهر سریع‌تر در تحقق اهداف پیش می‌رود، اما مثل فیل همه چیز را بدون توجه زیر پایش له می‌کند و می‌رود.

اما این دو حزب از این القاب که بسیار در میان طرفداران و مخالفان شایع شده بود، نه تنها هیچ ناراحت و عصبانی نشدند، بلکه دموکرات‌ها تصویر «الاغ» و جمهوریخواه‌ها تصویر «فیل» را به عنوان نماد حزب خود انتخاب کردند و در تبلیغات‌های انتخاباتی به کار بردند. 

قرمز و آبی در سیاست و اقتصاد سلطه:

از همان موقع، اغلب سرمایه‌گذاری‌های مستقیم یا غیر مستقیم و وابسته به هر یک از احزاب، همان رنگ را برای لوگو و کالای خود انتخاب کردند. مثل کوکاکولا به رنگ قرمز که سرمایه‌گذاری حزب جمهوریخواه است و پپسی کولای آبی که سرمایه‌گذاری حزب دموکرات است و هر دو نیز در سیاست‌ اقتصاد سلطه، نقش کلانی ایفا نمودند تا آنجا که از این دو شرکت به عنوان قوی‌ترین سفیران امریکا یاد می‌شود و می‌گویند امریکا در هر کشوری با یکی از این دو شرکت – به تناسب حزب حاکم – نفوذ کرد. این رنگ‌ها به عنوان نمادهای حزبی در سایر کالاها مانند سیگارهای وینستون، مارلبرو و ... در امریکا و اروپا القا شد و عرصه‌ی ورزش، بزرگ‌ترین میدان حضور و تبلیغات این دو حزب و رنگ‌شان شد.

تمامی تیم‌های اول دنیا یا آبی هستند و یا قرمز و در لوگوی اغلب این تیم‌ها، اِلمان‌های فراماسون نیز به کار رفته است. 

طرفداری از رنگ‌های آبی و قرمز به جای نام تیم محبوب: 

مردم و به ویژه نسل نوجوان و جوان در هر کشوری در عرصه‌ی ورزش و به ویژه فوتبال، طرفدار تیم محبوبی بودند و همیشه در شعارها نام آن تیم را می‌بردند و یا روی پرچم‌ها، پارچه‌ها، بیل‌بردها، پوسترها، پیراهن‌ها و ...، نام تیم محبوب‌شان را می‌نوشتند.

در سال 2000 میلادی (یعنی حدوداً 12 سال پیش)، سازمان‌های نظر سنجی و به دنبال آن رسانه‌های امریکایی، دست به نوآوری جدیدی زدند. آنها برای اولین‌بار در ترسیم نقشه‌ی امریکا برای تعریف میزان محبوبیت هر حزب در ایالت‌های گوناگون، به جای نوشتن نام یا مخفف نام هر حزب روی نقشه‌ی هر ایالت، از رنگ قرمز و آبی استفاده کردند و بدینترتیب نشان دادند که محبوبیت هر حزبی در کدام ایالت بیشتر است.

پس از این نوآوری [که معلوم شد اهداف سیاسی ویژه‌ای را تعقیب می‌کند] به ناگاه و بدون این که چرایی آن معلوم گردد، طرفداران تیم‌های ورزشی و به ویژه فوتبال - منفعل از جوّ تبلیغاتی ایجاد شده در رسانه‌ها - به جای به کار بردن نام تیم محبوب در تعریف و تشویق و تبلیغ آن، فقط به ذکر نام رنگ آن اکتفا کردند و بدین ترتیب به جای طرفداری از ده‌ها تیم متفاوت، عده‌ای در جهان طرفدار «قرمز» شدند و عده‌ای دیگر طرفدار «آبی».

از همان زمان (مصادف با دوره‌ی ریاست جمهوری خاتمی)، این تب داغ به طرفداران تیم‌های فوتبال ایرانی نیز سرایت کرد و به جای «استقلال – پیروزی»، قرمز و آبی مطرح شد. واژه‌هایی چون «قرمزته – آبیته» در افواه عمومی رایج شد و جراید از قرمز و آبی سخن به میان آوردند و حتی مصاحبه‌گران رادیویی و تلویزیونی نیز مکرر از «آبی و قرمز» گفتند و پرسیدند(؟!)

دیگر در میان مردم، رسانه‌ها و حتی رسانه‌ی ملی، نام تیم مطرح نبود. سؤال می‌کردند: آیا طرفدار قرمز هستی یا آبی؟ و جالب آن که نه در ایران و نه در هیچ کجای جهان، طرفداران تیم‌های دیگر، سخنی از رنگ تیم‌شان مثل سیاه، نارنجی، زرد و ... به میان نمی‌آورند و این جنجال فقط منحصر به قرمز و آبی بوده و هست.

این جوّ چنان شدت گرفت که پا از عرصه‌ی ورزش و فوتبال فراتر نهاد. در یک جوّ تبلیغاتی دو گروه طرفدار آبی و قرمز در مقابل یک دیگر قرار گرفتند و حتی در لوگوها، طراحی‌ها ... و خرید سایر اجناس نیز به رنگ آبی یا قرمز آنها حساس شدند.

به این می‌گویند یک کار فرهنگی کلان و جهانی. به اذهان عمومی بدون این که بفهمند موضوع از چه قرار است، القا شده که یا طرفدار آبی باشند و یا قرمز. در واقع یا دموکرات و یا جمهوریخواه. لذا ماجرای «قرمز» و «آبی»، همان ماجرای «الاغ» و «فیل» در سیاست حاکمه‌ی امریکاست. و باید تحقیق کرد که آیا درست می‌گویند هر یک از دو حزب آبی یا قرمز که سر کار باشند، وضعیت آن تیم در دنیا در مسابقات لیگ بهتر می‌شود؟

با توجه به نکات فوق، جای دارد که در درجه‌ی اول طرفداران تیم‌های استقلال و پیروزی که به ویژه نوجوانان و جوانان که هم وطنان عزیزمان هستند و سپس رسانه‌ی ملی و سایر رسانه‌ها و هم چنین مسئولین ورزشی و فرهنگی به این مهم توجه کنند و سعی کنند از این پس نام تیم محبوب‌شان را شعار قرار دهند و نه رنگ آن را. مگر تیم‌های دیگر به رنگ‌شان شناخته و مطرح می‌گردند؟! ما که نباید بوق‌های تبلیغاتی الاغ‌های آبی یا فیل‌های قرمز آمریکایی شویم.

Happy New Year

From Wikipedia, the free encyclopedia

Nowrūz (Persian: نوروز‎, IPA: [nouˈɾuːz], meaning "[The] New Day") is the name of the Iranian New Year in Iranian calendars and the corresponding traditional celebrations. Nowruz is also widely referred to as the "Persian New Year".

Nowruz is celebrated and observed by Iranian peoples and the related cultural continent and has spread in many other parts of the world, including parts of Central Asia, Caucasus, South Asia, Northwestern China, the Crimea and some groups in the Balkans.

Nowruz marks the first day of spring and the beginning of the year in Iranian calendar. It is celebrated on the day of the astronomical vernal equinox, which usually occurs on March 21 or the previous/following day depending on where it is observed. As well as being a Zoroastrian holiday and having significance amongst the Zoroastrian ancestors of modern Iranians, the same time is celebrated in parts of the South Asian sub-continent as the new year. The moment the Sun crosses the celestial equator and equalizes night and day is calculated exactly every year and Iranian families gather together to observe the rituals.

Originally being a Zoroastrian festival, and the holiest of them all, Nowruz is believed to have been invented by Zoroaster himself, although there is no clear date of origin. Since the Achaemenid era the official year has begun with the New Day when the Sun leaves the zodiac of Pisces and enters the zodiacal sign of Aries, signifying the Spring Equinox.

The Jewish festival of Purim is probably adopted from the Persian New Year. It is also a holy day for Sufis, Ismailis, Alawites, Alevis, and adherents of the Bahá'í Faith.

The term Nowruz in writing, first appeared in Persian records in the 2nd century AD, but it was also an important day during the time of the Achaemenids c. 548–330 BC), where kings from different nations under the Persian empire used to bring gifts to the Emperor, also called King of Kings (Shahanshah), of Persia on Nowruz. The significance of Nowruz in the Achaemenid empire was such that the great Persian king Cambyses II's appointment as the king of Babylon was legitimized only after his participation in the New Year festival (Nowruz).

The UN's General Assembly in 2010 recognized the International Day of Nowruz, describing it a spring festival of Persian origin which has been celebrated for over 3,000 years. During the meeting of The Inter-governmental Committee for the Safeguarding of the Intangible Heritage of the United Nations, held between 28 September – 2 October 2009 in Abu Dhabi, Nowrūz was officially registered on the UNESCO List of the Intangible Cultural Heritage of Humanity.

Etymology

The term Nowruz is a Persian compound-word and consists of:

• now (Old Persian nava) means "new" and has the following cognates, in English new, in Latin novus, German neu, Sanskrit nava, etc. The Persian pronunciation differs in the many dialects of the language: while the eastern dialects have preserved the original diphthong (IPA: [næuˈɾoːz]), the western dialects usually pronounce it with a different diphthong (IPA: [nouˈɾuːz]), and some colloquial variants (such as the Tehrani accent) pronounce it with a monophtong (IPA: [noˈɾuːz]).

• rōz (also with various pronuciations, such as rūz,rose.rooz rozh, or roj) means "day" in Middle- and Modern Persian. The original meaning of the word, however, was "light". The term is derived from Avestan *rowch-, itself derived from Proto-Indo-European *leuk- (l <-> r and k <-> ch sound changes are common in Indo-European languages), and is related to Sanskrit ruci, Latin lux and, in fact, English light.

Nowruz and the spring equinox

Main article: Equinox

The first day on the Iranian calendar falls on the March equinox, the first day of spring. At the time of the equinox, the sun is observed to be directly over the equator, and the north and south poles of the Earth lie along the solar terminator; sunlight is evenly divided between the north and south hemispheres.

In ca. 11 century CE major reforms of Iranian calendars took place and whose principal purpose was to fix the beginning of the calendar year, i.e. Nowrūz, at the vernal equinox. Accordingly, the definition of Nowruz given by the Iranian scientist Ṭūsī was the following: "the first day of the official new year [Nowruz] was always the day on which the sun entered Aries before noon".

History and tradition

Tradition and mythology

The celebration has its roots in Ancient Iran. Due to its antiquity, there exist various foundation myths for Nowruz in Iranian mythology. In the Zoroastrian tradition, the seven most important Zoroastrian festivals are the six Gahambars and Nowruz, which occurs at the spring equinox. According to Mary Boyce,

“

It seems a reasonable surmise that Nowruz, the holiest of them all, with deep doctrinal significance, was founded by Zoroaster himself.

”

Between sunset of the day of the 6th Gahanbar and sunrise of Nowruz was celebrated Hamaspathmaedaya (later known, in its extended form, as Frawardinegan). This and the Gahanbar are the only festivals named in the surviving text of the Avesta.

The Shahnameh, dates Nowruz as far back to the reign of Jamshid, who in Zoroastrian texts saved mankind from a killer winter that was destined to kill every living creature. The mythical Persian King Jamshid (Yima or Yama of the Indo-Iranian lore) perhaps symbolizes the transition of the Indo-Iranians from animal hunting to animal husbandry and a more settled life in human history. In the Shahnameh and Iranian mythology, he is credited with the foundation of Nowruz. In the Shahnama, Jamshid constructed a throne studded with gems. He had demons raise him above the earth into the heavens; there he sat on his throne like the sun shining in the sky. The world's creatures gathered in wonder about him and scattered jewels around him, and called this day the New Day or No/Now-Ruz. This was the first day of the month of Farvardin (the first month of the Persian calendar).

The Persian scholar Abu Rayhan Biruni of the 10th century AD, in his Persian work "Kitab al-Tafhim li Awa'il Sina'at al-Tanjim" provides a description of the calendar of various nations. Besides the Persian calendar, various festivals of Arabs, Jews, Sabians, Greeks and other nations are mentioned in this book. In the section on the Persian calendar (Persian: تقویم پارسیان‎), he mentions Nowruz, Sadeh, Tiregan, Mehregan, the six Gahanbar, Parvardegaan, Bahmanja, Isfandarmazh and several other festivals. According to him: It is the belief of the Persians that Nowruz marks the first day when the universe started its motion. The Persian historian Abu Saʿīd Gardēzī in his work titled Zayn al-Akhbār under the section of the Zoroastrians festivals mentions Nowruz (among other festivals) and specifically points out that Zoroaster highly emphasized the celebration of Nowruz and Mehregan.

History

Although it is not clear whether proto-Indo-Iranians celebrated a feast as the first day of the calendar, there are indications that both Iranians and Indians assumed the first day of autumn as the beginning of new year season. There are reasons that Iranians may have observed the beginning both autumn and spring, related to the harvest and the sowing of seeds, respectively, for the year.

Boyce and Grenet explain the traditions for seasonal festivals and comment:"It is possible that the splendor of the Babylonian festivities at this season led the Persians to develop their own spring festival into an established new year feast, with the name Navasarda 'New Year' (a name which, though first attested through Middle Persian derivatives, is attributed to the Achaemenian period). Since the communal observations of the ancient Iranians appear in general to have been a seasonal ones, and related to agriculture, it is probable, that they traditionally held festivals in both autumn and spring, to mark the major turning points of the natural year".

We have reasons to believe that the celebration is much older than that date and was surely celebrated by the people and royalty during the Achaemenid times (555-330 BC). It was, therefore, a highly auspicious occasion for the ancient Iranian peoples. It has been suggested that the famous Persepolis complex, or at least the palace of Apadana and the Hundred Columns Hall, were built for the specific purpose of celebrating Nowruz. Although, there may be no mention of Nowruz in recorded Achaemenid inscriptions (see picture) There is a detailed account by Xenophon of Nowruz celebration taking place in Persepolis and the continuity of this festival in the Achaemenid tradition. According to Britannica, the Jewish festival of Purim, is probably adopted from the Persian New Year.

Nowruz was the holiday of Arsacid/Parthian dynastic Empires who ruled Iran (248 BC-224 AD). There are specific references to the celebration of Nowruz during the reign of Vologases I (51-78 AD), but these include no details. Before Sassanids established their power in West Asia around 300 AD, Parthians celebrated Nowruz in Autumn and 1st of Farvardin began at the Autumn Equinox. During Parthian dynasty the Spring Festival was Mehragan, a Zoroastrian and Iranian festival celebrated in honor of Mithra.

Extensive records on the celebration of Nowruz appear following the accession of Ardashir I of Persia, the founder of the Sassanid dynasty (224-651 AD). Under the Sassanid Emperors, Nowruz was celebrated as the most important day of the year. Most royal traditions of Nowruz such as royal audiences with the public, cash gifts, and the pardoning of prisoners, were established during the Sassanian era and persisted unchanged until modern times.

Nowruz, along with Sadeh (celebrated in mid-winter), survived in society following the introduction of Islam in 650 AD. Other celebrations such Gahanbar and Mehragan were eventually side-lined or were only followed by the Zoroastrians, who carried them. There are records of the Four Great Caliphs presiding over Nowruz celebrations, and it was adopted as the main royal holiday during the Abbasid period.

In his work titled the Nowruznama, Omar Khayyam, a well known Persian poet and Mathematician provides a vivid description of the celebration in the courts of the Kings of Persia:

“

From the era of Kai Khusraw till the days of Yazdegard, last of the pre-Islamic kings of Persia, the royal custom was thus: on the first day of the New Year, Now Ruz, the King's first visitor was the High Mobad of the Zoroastrians, who brought with him as gifts a golden goblet full of wine, a ring, some gold coins, a fistful of green sprigs of wheat, a sword, and a bow. In the language of Persia he would then glorify God and praise the monarch. This was the address of the High Mobad to the king : "O Majesty, on this feast of the Equinox, first day of the first month of the year, seeing that thou hast freely chosen God and the Faith of the Ancient ones; may Surush, the Angel-messenger, grant thee wisdom and insight and sagacity in thy affairs. Live long in praise, be happy and fortunate upon thy golden throne, drink immortality from the Cup of Jamshid; and keep in solemn trust the customs of our ancestors, their noble aspirations, fair gestures and the exercise of justice and righteousness. May thy soul flourish; may thy youth be as the new-grown grain; may thy horse be puissant, victorious; thy sword bright and deadly against foes; thy hawk swift against its prey; thy every act straight as the arrow's shaft. Go forth from thy rich throne, conquer new lands. Honor the craftsman and the sage in equal degree; disdain the acquisition of wealth. May thy house prosper and thy life be long!"

”

Following the demise of the Caliphate and the subsequent re-emergence of Persian dynasties such as the Samanids and Buyids, Nowruz was elevated to an even more important event. The Buyids revived the ancient traditions of Sassanian times and restored many smaller celebrations that had been eliminated by the Caliphate. According to the Syrian historian Yaqut al-Hamawi, the Iranian Buyid ruler ʿAżod-od-Dawla (r. 949-83) customarily welcomed Nowruz in a majestic hall, wherein servants had placed gold and silver plates and vases full of fruit and colorful flowers. The King would sit on the royal throne (masnad), and the court astronomer came forward, kissed the ground, and congratulated him on the arrival of the New Year. The king would then summon musicians and singers, and invited his boon companions. They would gather in their assigned places and enjoy a great festive occasion Even the Turkic and Mongol invaders did not attempt to abolish Nowruz in favor of any other celebration. Thus, Nowruz remained as the main celebration in the Persian lands by both the officials and the people.